துப்பாக்கிச் சூடு: ஜனநாயகத்தின் உரிமை மீதான அத்துமீறல்!
வியாழன், 6 நவம்பர் 2008 (19:19 IST)
மதுரை மாவட்டம் உசிலம்பட்டிக்கு அருகே சாலை மறியல் செய்து போராட்டம் நட்டத்திய மக்கள் மீது காவல் துறையினர் நடத்திய துப்பாக்கிச் சூட்டில் 19 வயது வாலிபர் உயிரிழந்துள்ள நிகழ்வு, ஜனநாயக உரிமைத் தொடர்பான பல கேள்விகளை எழுப்புகிறது.
சாதிய மோதலால் அமைதியிழந்து கிடக்கும் உத்தபுரம் கிராமத்திற்கு சில நாட்களுக்கு முன்னர் சென்று திரும்பிய புதிய தமிழகம் கட்சித் தலைவர் கிருஷ்ணசாமி அவர்களின் வாகனத்தின் மீது நடந்த தாக்குதலில் தொடர்புடையவர்களை கைது செய்யக் கோரி உசிலம்பட்டிக்கு அருகேயுள்ள இ.கோட்டைப்பட்டி என்ற இடத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் சாலை மறியல் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ளனர். அதே நேரத்தில் ஏழுமலை என்ற இடத்தில் இரு வேறு சமூகங்களுக்கு இடையே மோதல் நடந்துள்ளது. இதைப் பற்றிய தகவலறிந்து அவ்விடத்திற்கு விரைந்த காவல் துறையினர் சாலை மறியல் நடந்த இ.கோட்டைப்பட்டியைத் தாண்டிச் செல்ல முடியவில்லை.
போராட்டம் நடத்திய மக்கள் சாலையில் வெட்டிப் போட்டிருந்த மரங்களையும், கற்களையும் அகற்ற முயன்ற காவல் (அம்மாவட்ட காவல் துணைத் தலைமை ஆய்வாளர் கிருஷ்ணமூர்த்தி தலைமையிலான) துறையினருக்கும், மறியலில் ஈடுபட்டிருந்த மக்களுக்கும் இடையே வாக்குவாதம் ஏற்பட்டுள்ளது. மறியலில் ஈடுபட்ட பெண்கள் சிலர் வாக்குவாதம் செய்கையில் அவர்களை காவல் துறையினர் தகாத வார்தையால் திட்டியதாகவும், இதனால் கோபமுற்றப் பெண்கள் காவலர்களுடன் கடும் வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டபோது, அவர்கள் மீது காவலர்கள் தடியடி நடத்தியுள்ளனர். காவலர்களின் தடியடித் தாக்குதலிற்கு உள்ளான ஒரு பெண்ணின் (முருகதேவி) மகன் தனது தாயைக் காக்கச் சென்றபோது காவல் துறையினர் துப்பாக்கியால் சுட, சுரேஷ் என்ற 19 வயது இளைஞர் அந்த இடத்திலேயே உயிரிழந்துள்ளார்.
எந்தவிதமான எச்சரிக்கையும் செய்யாமல் காவல் துறையினர் துப்பாக்கியால் சுட்டதாகவே அந்தக் கிராமத்தினரும், செய்திகளும் கூறுகின்றன.
ஆனால் தங்களை வழிமறித்த மறியலில் ஈடுபட்டவர்கள் பயங்கர ஆயுதங்களை வைத்திருந்ததாகவும், தங்கள் மீது நடத்தப்பட்ட கல்லெறியில் மூன்று காவலர்கள் காயமுற்றதையடுத்தே தாங்கள் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியதாகவும் காவல் துணைத் தலைமை ஆய்வாளர் கிருஷ்ணமூர்த்தி கூறியுள்ளார்.
இந்த நிகழ்வுத் தொடர்பான செய்திகளைப் படிக்கும் எவரும் காவல் துறையினர் அவசியம் ஏதுமின்றி, அவசரப்பட்டே துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியுள்ளனர் என்பதை உணர முடியும்.
வெள்ளையர் ஆட்சியைப் பிரதிபலிக்கும்...
இப்படிப்பட்ட துப்பாக்கிச் சூடுகள் ஒன்று இரண்டல்ல, விடுதலைப் பெற்று 60 ஆண்டுகள் கடந்த பின்னரும் இன்றும் நம்மை வெள்ளையர்தான் ஆண்டுக் கொண்டிருக்கின்றனரோ என்று கருதும் அளவிற்கு பல துப்பாக்கிச் சூடுகள் நடந்துள்ளன. ஜாலியன் வாலாபாக்கில் ஜெனரல் டையர் நடத்தியதைப் போன்று 1,800 பேரை கொன்று குவித்ததைப்போல ஒரு நிகழ்வு நடைபெறவில்லையே தவிர, துப்பாக்கிச் சூட்டில் 10 பேர் சாவு, 15 பேர் பலி என்றெல்லாம் ஏராளமாக படித்துள்ளோம்.
துப்பாக்கிச் சூடு நடத்திய காவல் துறையினர் ஒரே ஒரு விளக்கத்தை எப்போதும் அளிப்பார்கள். அது, “அந்தக் கும்பல் வன்முறையில் ஈடுபட்டது, தடுக்கச் சென்ற காவலர்களைத் தாக்கியது அல்லது பயங்கர ஆயுதங்களுடன் கலவரத்தில் ஈடுபட்டது, எனவே நிலைமையை கட்டுப்படுத்த துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தப்பட்டது” என்று கூறுவார்கள்.
எச்சரிக்கை விடுக்கப்பட்டதா? ஏன் வானத்தை நோக்கி துப்பாக்கியால் சுட்டு எச்சரிக்கவில்லை? கண்ணிர் புகைக் குண்டுகளை பயன்படுத்தினீர்களா? என்றெல்லாம் எழுப்பப்படும் கேள்விக்கு பதிலிருக்காது.
ஆனால், இப்படிப்பட்ட நிகழ்வுகளை படிக்கும் போது நமக்கு ஏற்படும் ஆற்றாமையை, கோபத்தை தணிப்பதற்கு அரசிடம் (எந்த அரசாக இருந்தாலும் சரி) உள்ள ஆயுதம் விசாரணை ஆணையம் அமைக்கும் அறிவிப்பு. அது குறைந்தது ஒரு ஆண்டிற்கு பிறகு சாவகாசமாக ஒரு அறிக்கை அளிக்கும், அது அரசினை எந்த விதத்திலும் கட்டுப்படுத்தாது. உயிரிழந்தவர் குடும்பத்திற்கு ரூ.2 லட்சமோ 3 இலட்சமோ அரசு வழங்கிவிடும். காவல் துறையினரின் அணுகுமுறையில் எந்த மாற்றமும் இருக்காது.
இப்படிப்பட்ட ஒரு நிகழ்விலேயே உள்ள ஆபத்தான குறைபாடுகளை சுட்டிக்காட்டி, திருத்த முற்படாத காரணத்தினால்தான் மேற்கு வங்கத்திலும், இராஜஸ்தானிலும் நடந்தது போன்று 15, 20 பேர் என்று சுட்டுக் கொல்லப்படும்போதும் நம்மால் அதனை வலிமையாக எதிர்ப்பதற்கு முடியவில்லை.
தங்களுடைய விளை நிலங்களை கட்டாயப்படுத்தி கையகப்படுத்த முற்படுவதை எதிர்த்து நந்திகிராமத்தில் கடந்த ஆண்டு மார்ச் 14ஆம் தேதி உழவர்கள் நடத்திய போராட்டத்தை (காவல் துறை மொழியில் ‘கலவரத்தை’) அடக்க துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியதில் 14 உழவர்கள் கொல்லப்பட்டனர். மக்களை மிகவும் நேசிக்கும் பொதுவுடமை கொள்கை கொண்டவர்கள் கால் நூற்றாண்டாக தொடர்ந்து ஆட்சி நடத்தும் மேற்கு வங்கத்தில் இது நடந்தது.
இந்தச் துப்பாக்கிச் சூடு அவசியமின்றி நடத்தப்பட்டது என்று கொல்கட்டா உயர் நீதிமன்றம் மாநில காவல் துறையை கண்டித்தது மட்டுமின்றி, உயிரிழந்தோர் குடும்பத்திற்கு நிவாரணத் தொகையையும் அறிவித்தது. இந்தத் தீர்ப்பை எதிர்த்து அம்மாநில அரசு தொடர்ந்த வழக்கு உச்ச நீதிமன்றத்தில் விசாரணையில் உள்ளது.
இதேபோன்று, தேர்தலின் போது தங்களுடைய சாதியை பழங்குடியினராக அறிவிப்போம் என்று வாக்குறுதி அளித்த வெற்றி பெற்ற பா.ஜ.க. அரசை, தேர்தல் வாக்குறுதியை நிறைவேற்றுமாறு (அது மத்திய அரசால்தான் முடியும் என்று பா.ஜ.க. முதலமைச்சர் விஜய ராஜி சிந்தியா கைவிரித்துவிட்ட நிலையில்) சாலை மறியல் உள்ளிட்ட போராட்டங்களில் ஈடுபட்ட குஜ்ஜார் மக்கள் மீது பல முறை நடந்த துப்பாக்கிச் சூட்டில் 45 பேர் வரை உயிரிழந்தனர். அதற்கும் விசாரணை ஆணையம் போடப்பட்டுள்ளது.
இதில் குறிப்பிடத்தக்க, அனுபவப்பூர்வமாக நடந்துவரும் ஒன்று என்னவென்றால், இப்படிப்பட்ட துப்பாக்கிச் சூடுகளுக்கு (இந்த அதிகார மீறலிற்கு) பொதுவாக பலியாவோர், பலியானோர் நமது சமூகத்தின் கடை நிலை (சாதியால்) மக்களே! இது மிகவும் கவனிக்கத்தக்கது. தாழ்த்தப்பட்டோர், பிற்படுத்தப்பட்டோர், பழங்குடியினர் நடத்தும் உரிமைப் போராட்டங்கள் வெள்ளையர் காலத்திலும் சரி, இப்பொழுதும் சரி, துப்பாக்கிச் சூட்டாலேயே ஒடுக்கப்படுகின்றன.
துப்பாக்கிச் சூடு ஏன் நடத்த வேண்டும்?
செய்திகளைப் படிக்கும் போதும், தொலைக்காட்சிகளில் பார்க்கும்போதும் ஒன்றை நாம் தவறாமல் கவனித்திருப்போம். இந்தியாவிலும் சரி, அயல் நாடுகளிலும் (அங்கு எப்போதாவதுதான் இப்படிப்பட்ட அடக்குமுறை நடைபெறுகிறது) சரி, கல்லெறியில் ஈடுபடும் ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களை கலைக்க (இந்தியாவில்) கண்ணீர் புகைக் குண்டுகள் வீசப்படுகின்றன. இது வீசப்பட்டவுடன் போராட்டக்காரர்கள் தலைதெறிக்க ஓடுவதைப் பார்த்துள்ளோம். இது போராட்டக்காரர்கள்
கல்லெறியும் போது அவர்களை நெருங்கிச் சென்று தடியடி நடத்தி கலைக்க முடியாத நிலையில் செய்யப்படுகிறது. அதற்கே சிதறி ஓடி விடுகின்றனர். அவ்வாறு ஓடிப்போகும் போராட்டக்காரர்கள் சில நேரங்களில் தீ வைப்பு உள்ளிட்ட நாசப்படுத்தும் செயல்களில் ஈடுபடுகின்றனர். அப்பொழுது காவல்துறையினர் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்துவது நியாயம்தான் என்பதை உறுதி செய்யும் அளவிற்கு எரிந்துகொண்டிருக்கும் காட்சிகளை பார்க்கின்றோம்.
ஆனால், இப்படிப்பட்ட கலவரங்கள் போராட்டக்காரர்கள் மீது அடக்குமுறையாக துப்பாக்கிச் சூடு நடந்து அதன் காரணமாக சிலர் கொல்லப்பட்ட போதுதான் நிகழ்கிறது என்பதற்கு குஜ்ஜார் மக்கள் போராட்டம் ஒரு ஆதாரமாகும்.
எனவே கலவரத்திற்குப் பிறகு துப்பபாக்கிச் சூடு என்பது அடக்குமுறை கட்டவிழ்த்துவிடும்போது (நமது நாட்டின் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது செளரி செளரா காவல் நிலையம் மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதலைப் போல) ஒரு எதிர் வினையாகத்தான் நடக்கிறது.
அயல் நாடுகளில், ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் எவ்வளவுதான் நெருக்கினாலும், அவர்கள் மீது காயப்படுத்தக்கூடிய எந்த கலைப்பு முறையையும் அவர்கள் பயன்படுத்துவதில்லை, மாறாக, கட்டுப்படுத்த முடியாத நிலை ஏற்படும்போது (அங்கு சாலைகளில் கற்கள் கிடப்பதில்லை என்பதால் பொதுவாக கல்லெறிகள் நடப்பதில்லை) தண்ணீரைப் பீச்சியடித்து அவர்களைக் கலைக்கின்றனர். அதிகபட்சமாக, நாச வேலையில் ஈடுபடும்போதுதான் தடியால் அடிக்கின்றனர். துப்பாக்கியால் சுடுவதெல்லாம் அங்கு நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஒன்று.
நம் நாடு, நம் மக்கள்!
இதற்குக் காரணமும் இருக்கிறது. அந்த நாடுகளிலும் அடக்குமுறையெல்லாம் கொடிகட்டிப் பறந்துள்ள காலகட்டங்களும் உண்டு. ஆனால் அவர்கள் விடுதலையை நன்கு புரிந்துகொண்டவர்களாக உள்ளனர். அரசியல், ஜனநாயக உரிமைகள் எல்லாம் நன்கு புரிந்துகொள்ளப்பட்டு, காவல் துறையினருக்கு நன்கு கற்பிக்கப்பட்டு, உணர்ந்த மக்களாக அனைவரும் உள்ளனர்.
அதற்கும் மேலாக போராட்டத்தில் ஈடுபடுவோர் நம் நாட்டவர் என்ற பொது உணர்வு அவர்களிடம் நிலவுகிறது (அந்நாட்டு இராணுவத்தினரிடமும்தான்). அதனால் காட்டுமிராண்டித்தனமான தாக்குதல்களுக்கோ நடவடிக்கைகளுக்கோ இடமற்ற நாடுகளாக அவைகள் திகழ்கின்றன. அங்கு சட்டமும் செயற்பாடும் ஒன்றாகவே உள்ளன.
நமது நாட்டில் அது தலை கீழாக உள்ளது. வெள்ளையர் காலத்து சட்டங்களைத்தான் நாம் அவ்வாறே ஏற்றுக்கொண்டு இன்றுவரை கடைபிடித்து வருகிறோம். காவல்துறைச் சட்டம் 1861தான் இன்றைக்கும் நடைமுறையில் உள்ளது (இதனை மாற்றும் முயற்சியும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. மூத்த வழக்கறிஞர் சோலி சொராப்ஜி தலைமையிலான குழு மாதிரி காவல் சட்டம் ஒன்றை வகுத்து மத்திய அரசிடம் அளித்துள்ளது).
வெள்ளையர் ஆட்சியில் சட்டத்தின் வாசகங்கள் பெருமையாக இருக்கும், நடைமுறையில் அதற்கு நேர் எதிரான நடவடிக்கைகள் நிலவும். அதாவது அதிகாரமளிக்கக்கூடியதாக மட்டுமே அந்தச் சட்டம் இருக்கும், அதனை தவறாக நடைமுறைப்படுத்தினால் அதற்கு பொறுப்பேற்கும் கட்டுப்பாடு அதிலிருக்காது. அதனால் அடக்குமுறையை ஆட்சிக் கொள்கையாக கடைபிடிக்க காலனிய காலச் சட்டங்கள் மிக வசதியானவை. இதனை மாற்றாமல் இன்று வரை நமது நாடு கடைபிடித்துக்கொண்டிருக்கிறது உடும்புப்பிடியாக.
காவலர் என்பவர் யார்? அவர் எப்படி நடந்துகொள்ள வேண்டும்? அவரின் கடமையென்ன? என்பதையெல்லாம் (சர்வதேச அளவில்) வரைப்படுத்துகிறது காவலர் நடத்தை விதிகள் (Police code of Conduct). 12 விதிகளை குறிப்பிடுகிறது. அதனை இங்கு நாம் குறிப்பிடப்போவதில்லை. ஏனெனில் அதற்கும் நமது காவல் துறைக்கும் சம்பந்தமில்லாமல் உள்ளது.
சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தும் (காவல்) அதிகாரிகள் நடத்தை விதிகளை ஐக்கிய நாடுகள் சபை வரையறை செய்துள்ளது. “சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தும் அதிகாரிகள் தங்களுடைய கடமையை நிறைவேற்றும்போது எவ்வித வேறுபாடும் இன்றி அனைத்து மனிதர்களின் கண்ணியத்தையும், உரிமையையும் மதித்து காப்பாற்ற வேண்டும். சட்டத்தின் ஆட்சியையும், குடிமக்களின் பாதுகாப்பையும் அவர்களுடைய ஜனநாயக உரிமைகளையும் காப்பாற்ற வேண்டும்” என்று கூறியுள்ளது.
கால் நூற்றாண்டுக் காலத்திற்கும் மேலாக நடைமுறையில் உள்ள இந்த வழிகாட்டு நெறி மூன்று முக்கிய அம்சங்களை காவல் சேவைக்கு அடிப்படையாக வலியுறுத்துகிறது. குற்றம் - நீதி அமைப்பின் மற்ற அமைப்புக்களைப் போல, “தாங்கள் பாதுகாக்கும் சமூகத்தின் பிரதிநிதிகளாக, அவர்களின் எதிர்பார்ப்பின்படி நடப்பவர்களாக, தங்களின் அனைத்து நடவடிக்கைகளுக்கும் பொறுப்பேற்பவர்களாக இருந்திடல் வேண்டும்” என்று கூறியுள்ளது.
மேற்குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நோக்கங்களை இந்திய காவல் துறை இன்றளவில் எடுத்துக்கொண்டால் சற்றும் நெருங்கவில்லை என்பது தெளிவு. அதன் பார்வையும், அணுகுமுறையும், நடவடிக்கைகளும் வெள்ளையர் அளித்த அந்த காலனிய வழியிலேதான் இன்றளவும் நீடிக்கிறது என்பதுதான் வருத்தமான யதார்த்தம்.
காவல் துறையினரின் துப்பாக்கிச் சூடு குறித்து லீகல் சர்வீஸ் இந்தியா டாட் காம் என்ற இணைய தளத்தில் ஒரு ஆழமான ஆய்வுக் கட்டுரை எழுதியுள்ள திரு. பங்கஜ் பன்சிவால், அறிஞர் பென்சமின் டிஸ்ரேலி குறிப்பிட்ட ஒரு வாசகத்தைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்.
“நமக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள அதிகாரங்களின் பாதுகாவலர்கள் நாம், அதனை யாரிடமிருந்து பெறுகிறோமோ அந்த மக்களுக்கு, அந்த மக்களுக்காக பயன்படுத்துவது மட்டுமின்றி, அதற்கான பொறுப்பை ஏற்பவர்களாகவும் ஆகிறோம்” என்று கூறியுள்ளார்.
நமக்கு அதிகாரம் அளிக்கும் அரசு இந்த மக்களால் தேர்வு செய்யப்பட்டது, இவர்கள் அளிக்கும் வரியால் நமக்கு ஊதியம் தரப்படுகிறது, இவர்களில் இருந்து வந்தவர்கள் நாம், அவர்களுக்காகவே, அவர்களின் நலன் காப்பது நமது பணி என்பதைப் புரிந்துகொண்டால், அதனை அவர்கள் பணியில் சேரும்போது ஆழமாக மனதில் பதியுமாறு கற்பிக்கப்பட்டால், அதனையே முகவுரையாகக் கொண்டு நமது நாட்டிற்கு காவல் துறைச் சட்டம் வகுக்கப்பட்டால், நமது நாட்டிலும் ஜனநாயக உரிமைகள் காக்கப்படும், காவல் துறை மீதான வெறுப்புணர்ச்சியும் விடைபெறும்.
