ஜோக்கான கோபன்ஹேகன் வானிலை மாநாடு

ஒபாமாவிற்கு நோபல் கொடுத்ததைவிட பெரும் நகைச்சுவையானது டென்மார்க் தலைநகர் கோபன்ஹெகனில் நடந்த வானிலை மாற்ற மாநாடு.

FILE

இருபத்தியொன்றாம் நூற்றாண்டில் மனித நாகரிகம் சந்திக்கும் மிகப்பெரிய நெருக்கடி புவி வெப்பமடைதல் அதன் விளைவான குறுக்குமறுக்கான வானிலை மாற்றங்கள், அதன் விளைவான பஞ்சம், உணவுப்பற்றாக்குறை, கடல் நீர் மட்டம் அதிகரிப்பு ஆகியவையாகும்.

பல்வேறு விஞ்ஞான ஆய்வுகளின் தரவுகளை உலக நாடுகள் ஏற்றுக் கொண்டு புவி வெப்பமடைதலுக்கு முதற்காரணமான உற்பத்தி நடவடிக்கைகள், கரியமில வாயு வெளியேற்றம் ஆகியவற்றைப் பெருமளவுக் குறைத்தல் போன்ற லட்சியங்களுடன் 1992ஆம் ஆண்டு ஐ.நா. வானிலை மாற்ற உச்சி மாநாடு பிரேசில் தலை நகர் ரியோ டி ஜெனீரியோவில் நடைபெற்றது.

இங்கு பெருமளவு கரியமில வாயு வெளியேற்றத்திற்கு காரணம் தொழிற்துறைநயில் முன்னேறிய பணக்கார நாடுகளே, எனவே அந்த நாடுகள் இதற்கான மருத்துவத்தை தாங்களே செய்ய வேண்டும், இதற்கான சட்டபூர்வ பிணைப்புத் தேவை என்றும் இங்கு முடிவெடுக்கப்பட்டது.

அதன் பிறகு 1997ஆம் ஆண்டு ஜப்பானில் உள்ள கியோட்டோவில் இந்த சட்டபூர்வ பிணைப்பு உடன்படிக்கை ஏற்பட்டது. அதாவது 1990ஆம் ஆண்டு வெளியேறிய கரியமில வாயு அளவைக்காட்டிலும் 5% குறைவான அளவை 2012ற்குள் எட்டுவது என்பதே இதன் நோக்கம். இதன் மூலம் இந்த நூற்றாண்டின் முடிவில் புவி வெப்பம் 3.5 டிகிரி செல்சியஸ் அதிகமாவதைத் தடுக்க முடியும் அல்லது புவி வெப்பமடைதலின் விளைவை கட்டுக்குள் வைத்திருக்க முடியும்.

கியோட்டோ உடன்படிக்கையில் அமெரிக்கா வெப்ப வாயு வெளியேற்றத்தை 7% குறைக்கவும், ஐரோப்பிய ஒன்றியம், ஜப்பான் ஆகிய நாடுகள் முறையே 8%, மற்றும் 6% குறைக்கவும் ஒப்புக்கொண்டன. மற்ற 21 தொழிற்துறை நாடுகளும் இதே அளவு குறைக்க ஒப்புக்கொண்டன.

இந்த ஒப்பந்தத்தை நடைமுறைப்படுத்த உலக நாடுகள் தங்கள் நாடாளுமன்றத்தின் ஒப்புதலைப் பெறவேண்டும். அதாவது 176 நாடுகளில் குறைந்தது 55 நாடுகள் ஒப்புதலைப் பெற்றால் போதுமானது. அப்போதுதான் கியோட்டோ உடன்படிக்கை சர்வதேச சட்டமாக இயங்க முடியும்.

1990ஆம் ஆண்டு கணக்கின்படி அமெரிக்காவும், ரஷ்யாவும் முறையே 36% மற்றும் 17% அளவு வெப்ப வாயு வெளியேற்றத்தில் பங்களிப்பு செய்துள்ளன. இதனால் இந்த இரு நாடுகளும் இந்த ஒப்பந்த நடைமுறைப்படுத்தலில் முக்கிய பங்கு வகிக்கவேண்டும்.

ஆனால் 2001ஆம் ஆண்டே புஷ் நிர்வாகம் இதனை நிராகரித்து சாவு மணி அடித்தது.

ஆனால், பிப்ரவரி 16, 2005ஆம் ஆண்டு 141 நாடுகள் கியோட்டோ உடன்படிக்கை வெப்பவாயு வெளியேற்ற குறைப்பு இலக்கிற்கு ஒப்புக் கொண்டு கையெழுத்திட்டன. உடன்படிக்கையும் நடைமுறைக்கு வந்தது.

ஆனாலும் வெப்பவாயு வெளியேற்ற குறைப்பு இலக்கிற்கு மிகவும் பின் தங்கிய நிலையில் 1990 நிலமைக்கு 5 விழுக்காடு அளவுக்கே குறைந்தது. அதாவது வெப்பவாயு வெளியேற்றம் ஆண்டொன்றிற்கு 7.2 பில்லியன் டன்கள் என்பது ஆண்டிற்கு 6.8 பில்லியன்களாக மட்டுமே குறைந்தது.

விஞ்ஞானிகள் மீண்டும் இது போதாது, எந்த விதத்திலும் போதாது என்று கதறினர். ஆனால் பணக்கார நாடுகளும், வளரும் நாடுகளும் காதுகளை அடைத்துக் கொண்டன.

இவ்வளவு முக்கியமான ஒரு விஷயம் மிகவும் சொதப்பலாகி, ஏழை நாடுகள் புவி வெப்பமயத்தின் முழு விளைவுகளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சந்தித்து வரும் நிலையில், வளரும் நாடுகளும், பணக்கார நாடுகளும் தொழிற்துறை நடவடிக்கைகளை நிறுத்தினால் வளர்ச்சி பாதிக்கப்படும் என்று கூறிவந்தன. நாடாளுமன்றங்களில் அனல் மின் நிலைய, பெட்ரோலியக் கிணறு முதலாளிகளின் செல்வாக்கு அதிகரித்து கியோட்டோவை குழி தோண்டிப் புதைக்க திட்டமிட்டனர்.

கோபன் ஹேகன் வானிலை மாநாட்டில் இந்த சவ சடங்கு நிறைவடைந்தது. ஒப்பந்தம் என்ற பெயரில் எந்த வித கடப்பாடும் இன்றி, வெப்பவாயு வெளியேற்றத்தைக் குறைத்து ஏழை நாடுகளைக் காக்கும் எந்த வித அற நோக்கமும் இன்றி வேறொரு வகையில் மேலும் கார்பன் டிரேடிங், தொழில்நுட்ப விற்பனை என்று தங்கள் ஆதாயங்களைக் காக்கும் வெத்துக் காகித ஒப்பந்தம் ஒன்று செய்துகொள்ளப்பட்டது.

புவி வெப்பமடைதலுக்கு எந்த விதத்திலும் காரணமாகாத ஏழை நாடுகளின் பிரதி நிதிகள் கோபன்ஹேகன் மாநாட்டில் அவமானப்படுத்தப்பட்டனர்.

அமெரிக்கா எது செய்தாலும் அதற்குக் கண்மூடித்தனமாக ஜால்ரா அடிக்கும் இந்தியாவும் ஏதோ கோபன்ஹேகன் ஒரு மைல்கல்லின் ஒரு சிறிய நகர்த்தல் என்றேல்லாம் புருடா விட்டது.

கோபன்ஹேகன் தோல்வி, உலக வர்த்தக ஒப்பந்தம் போல் காணாமல் போகக்கூடிய இன்னொரு பெருந்தோல்வியின் ஆரம்பப்புள்ளி என்று மட்டும் நமக்கு தெரிகிறது. ஜோக்காகிப் போனது, மாநாடு அல்ல மனித வாழ்வு.