"பாரத பூமி பழம் பெரும் பூமி நீர் அதன் புதல்வர் ....."
பழம் பெரும் தேசத்தின் சுதந்திரமான 61 ஆண்டுகளைக் கடந்து வந்திருக்கிறோம். "இன்னமும் நிறைய மாற்றங்கள் வேண்டும்" என்ற கனவு நமது கண்களில் மிதந்தாலும், அவைகள் நனவாக நாம கடக்க வேண்டிய தூரம் இன்னும் அதிகம். இதுவரை நாம் பயணம் செய்த பாதையை திரும்பிப் பார்த்தே நமது எதிர்காலத்தை நம்மால் தீர்மானிக்க முடியும்.
ஒரு வரலாற்றுப் பார்வை.
இந்திய நாடு தனது வரலாற்றுக் காலகட்டங்களில் பல்வேறு ஆக்கிரமிப்புகளை சந்தித்து இருக்கிறது. 'இந்தியா' என்று நாம் பெயரிடும் நிலப்பரப்பே இல்லாத காலத்திலிருந்து நமக்கு வரலாறு உண்டு.
5000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக நடைபெற்றதாகக் குறிப்பிடப்படும் ஆரிய-திராவிட சண்டை, அதன் அடிப்படையில் கட்டமைந்த ஒரு சமூகம், பல்வேறு குழுக்களாக அமைந்த வாழ்க்கை முறை. அதனை தொடர்ந்து ஏற்பட்ட பிளவுகள்-இணைவுகள், தென்னகத்தில் ஏற்பட்ட கடற்கோள் அழிவு , அரசுகள் உருவாக்கம், மன்னராட்சி முறை முழுமையாக வளர்ச்சியடைந்த சந்திரகுப்த சாம்ராஜ்யம், சாணக்கியரின் அர்த்த சாஸ்திரம், அசோகர், சமுத்திர குப்தன் அவைகளோடு அரேபிய, யவன, தேசத்தாரிடம் ஏற்பட்ட வணிக உறவுகள், போர்கள், இஸ்லாமிய பேரரசுகள் கடைசியாக ஆங்கிலேய ஆதிக்கம் பிறகு ஜனநாயக அரசியல் இவை மட்டும் இல்லாமல் நம்மை ஆட்கொண்ட சைவ, வைணவ, பௌத்த, சமண, சீக்கிய, இஸ்லாமிய, கிறித்துவ மார்க்கங்கள். இதுதான் நமது வரலாற்றின் மீதான வேகமான ஓட்டம்.
ஆங்கிலேயர்களின் தனித்தன்மை:
மேற்கூறிய எல்லா மாற்றங்களிலும் ஆங்கிலேய ஆக்கிரமிப்பு கொஞ்சம் வித்தியாசமானது. அவர்கள் தொழில் முறையாக இந்தியா வந்தார்கள், அவர்களின் வணிகத்திற்கான சந்தையாகவும் அதேசமயம் வளத்தை கொள்ளையடித்து விற்று (நம்மிடமே கூட) லாபம் பார்க்க ஏற்ற பகுதியாகவும் நமது தேசம் அவர்கள் கையில் அகப்பட்டது. நம்மை பிரித்தார்கள், சதி செய்தார்கள், மதம் மற்றும் சாதிக் கட்டமைப்புகளை தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்தி நம்மை ஒட்டச் சுரண்டினார்கள்.
நாம் ஒன்றான கதை:
அவர்களின் கையில் இப்படி சிக்கிக் கொண்டதை சில காலம் கழித்தே நாம் உணர்ந்துகொண்டோம்; நமது வேற்றுமைகள் மறந்து படிப்படியாக ஒன்றானோம். உடலின் ஓர் பாகம் அடிபட்ட உடன் எப்படி நம் மொத்த செயல்பாடுகளும் அதனை தீர்க்கும் விதமாக திரும்புமோ! அதேபோல அவர்களின் ஆக்ரமிப்பு நம்மை ஒரே உடலாக உணர வைத்தது. அரக்கத்தனமான அவர்களின் பற்கள், தேசத்தின் ரத்தத்தை உறிஞ்சிக் குடித்த பொழுது நம் மனதில் இருந்த பிரிவினை எண்ணங்கள் நம்மை விட்டு அகலத் தொடங்கின. ஆனாலும் அவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் "பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியை" கையாண்டனர்.
1749 முதல் 1755 வரை நடைபெற்ற தென்னகப் புரட்சி , 1857 இல் இந்தியாவே வெகுண்டு எழுந்த முதல் சுதந்திரப் போராட்டம் (சிப்பாய் கலகம்) என்று அடிமைத் தளையை உடைத்தெறியும் போராட்டங்கள் ஆரம்பித்தன. ஒத்துழையாமை இயக்கம், வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கம் ஆகிய காந்திய வழிமுறை போர்களிலும் ஆங்கிலேய நாடாளுமன்றத்தையே மிரட்டிப் பார்த்த பகத்சிங்கின் வழிமுறைப் போராட்டங்கள் அவைகளின் மீது அரசு ஏவிய பல்வேறு அடக்குமுறைகள் ஆகியவை தாண்டி கப்பல் படை புரட்சி வரை மகாத்மா காந்தி, பகத்சிங், சுபாஷ் சந்திர போஸ் துவங்கி தற்போது நம்மை விட்டு அகன்ற ஹரி கிஷன் சிங் சுர்ஜித் இன்னும் வாழும் பல தியாகப் பெருஞ்சுடர்கள் தங்களைக் கரைத்து எழுப்பிய சுதந்திர தேசம் இந்தியா.
விடுதலைக்கு பின்:
ஆகஸ்ட் 15, 1947 நாம் விடுதலை பெற்றோம். ஆனாலும் வெள்ளையன் நம்மீது ஏவிய பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி என்ற ஆயுதம் அரசிய சூதாட்டக்காரர்கள் கையில் கிடைத்தது. நாடு பிரிந்தது, பிரிவினையால் உருவான மத வெறி நம் "மகாத்மா"வையும் மண்ணில் சாய்த்தது. மத நம்பிக்கை வெறியாக மாறினால் ஒரு தேசம் என்னவெல்லாம் பலி கொடுக்க வேண்டும் என்பதை நாம் பலமுறை கண்டுவிட்டோம். அது எந்த மதமாயினும் அப்பாவி மக்களின் உயிரை குடிப்பதை ஒருபோதும் நிறுத்தியதில்லை.
இன்று நம் முன்னால்...
ஒருபக்கம் ஜனநாயகத்தை கரன்சி நோட்டுகளுக்கு விற்றும், எப்படியும் ஆட்சிக்கு வர எத்தனை அப்பாவி மனிதர்களையும் பலி கொடுக்கத் தாயாராகவும் ஊழல், மத வெறி, பிரிவினை சக்திகள் அரசியல் சூதாட்டக்களத்தில் நிற்கிறார்கள். இருக்கும் சில நல்லவர்களோ கடலில் கரைந்த பெருங்காயமாக அளவில் சிறுத்து நிற்கிறார்கள் . இளைய சமுதாயமோ "அரசியல் ஒரு சாக்கடை!" என்ற ஒற்றை பல்லவியில் தன்னை ஒழித்து வைத்துக்கொண்டு "settled life" தேடி அலைகிறது. "கரத்தில் பிடித்த தேசியக் கொடியை நான் மாண்டு தரை வீழ்ந்தாலும் கீழே விட மாட்டேன்" என்ற குமரன் வாழ்ந்த மண் .. இளம் பெண்களை ஓரக் கண் பார்வைக்கு உயிர் விடுவேன் என்று கவி பாடும் இளைஞர்களை உருவாக்கி வருகிறது. அது மாற வேண்டும். நம் முன்னிருக்கும் இன்றைய அவசியத் தேவை அது தான், சுதந்திரத்திற்கு புதிய அர்த்தம் எழுதி அரசியலில் புதிய வரலாறு படைக்க தேவை கொஞ்சம் "இளமை சக்தி"
ஆமாம், "ஒதுங்கி நின்று ஒப்பாரி வைப்பதை விட! களத்திலிறங்கி களை பறிப்போம்"
