கடல்தாண்டிப் பார்த்தவர கண்களை அனுப்பினேன் நூற்றாண்டுகள் முன்னால் பிரிந்துபோன ஒருவனுக்காக கொதித்துக் கொண்டிருந்தது கடல் பாய்மரம் அசைய நகரும் கப்பல்களில் ஒன்றென விரைந்தன கண்கள் எப்போதேனும் தண்ணீருக்குமேல் எம்பிக் குதித்தன மீன்கள் இரவும் பகலும் அச்சுறுத்தும் அலைகளின் அமைதி உயிரைப் பற்றிப் பிழியும் உப்புக் காற்றின் மௌனகீதம் விரிந்த கடல் நடுவே மேற்பரப்பில் கவர்ச்சியின் அசையும் ஆழ்மடியில் மரணத்தின் நடனமும் ஏதோ ஒரு பயணநாளின் இனிய காலையில் தொங்கவிடப்பட்ட சித்திரமென தென்பட்டது ஒரு துண்டுத் தீவு கடல் நடுவே ஒரு கரை பச்சைப் பசேலென தோப்புகளில் பாடிய பறவைகள் சிறகடித்தபோது பரவசத்தில் சிலிர்ந்த கண்களின் விளிம்பில் வியப்பில் மிதந்தது நிம்மதியின் உறைவிடம் கடலா கரையா என்னும் கேள்வி
