காதலை கவிதையில் சொல்லுவர், இவரோ கவிதையில் ஒரு இனிய காதல் கதையை தருகிறார். இம்முயற்சி பாராட்டுக்குரியதாகும். எளிய தமிழ் நடையில் யதார்த்தமான பின்னணியில் சென்னைக் காதலின் மணம் வீசுகிறது. நடுத்தர குடும்பத்திலிருந்து வேலைக்கு செல்பவர்களின் பின்னணியில் கதை பயணிக்கிறது.
லேசாக அதே சமயம் அழுத்தமாக காட்சிகள் நகர்கின்றன. அவை திரைப்பட காட்சிகள்போல் நம் கண்முன்னே விரிகின்றன. கதை முழுவதும் கதாப்பாத்திரங்களின் பெயர்களை எங்கும் குறிப்பிடாமல், 'நான்' அவள்' அன்று கவிஞர் தன்னை முன்னிலைப் படுத்தி கதையை நகர்த்துவது மற்றுமொரு சுவாரஸ்யம்.
"முதல் முறையாக என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அழுகிறாய்" என்னும் வரிகளில் காதலின் தூய்மையும் கண்ணியமும் ஒளிர்கிறது. தூக்கமில்லாத இரவுகள், தொலைபேசியில் இரவு அரட்டை, பரிசு பொருள் பரிமாற்றம், கொஞ்சல்கள், செல்லக் கொட்டு, சினிமா, பூங்கா சந்திப்பு என்று இயல்பான காதல் காட்சிகள்.
"இந்தியக் குடிகள் இந்தியக் குடிகாரனால் அசிங்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது" என்ற வரிகளில் தற்போதைய தமிழ் நாட்டின் நிலையும், "வீட்டில் வைத்துக்கொள்ளக் கூடிய பச்சிளங்குழந்தைகளை குப்பைக் கிடங்குகளில் எறிந்துவிட்டுச் சென்றுவிடுகிறார்கள்" என்ற வரிகளில் சமூகத்தின் மீதான கோபமும் வெளிப்படுகிறது. இச்சமூகச் சூழலுடன் கலந்த நவீன காதல் கதையாகவே இவரின் படைப்பு உள்ளது. பேருந்தில் பாடிக்கொண்டு பைசா கேட்பவர்கள், கோயிலில் கையேந்தும் பிச்சைக்காரன், இரவில் பெண் தோழியை தனியே அனுப்ப மனமில்லாமல் வீடு வரை துணைக்கு வரும் நட்பு, பேருந்து நிலையங்களில் நிற்கும் விலைமாதர்கள் என்று கசப்பான உண்மையின் தூரிகைச் சிதறல்கள்.
